De afgelopen vier dagen heb ik de stilte en rust opgezocht in de bossen. Op mijn fiets (in de trein) ben ik erheen gegaan en daarna werd ik verzorgd met een bed en heerlijke maaltijden.
Iedere dag begon om 6.00 uur met een stiltemoment en lichaamsoefeningen en eindigde met een stiltemoment om 22.00 uur. Daartussen was er nauwelijks iets. Dat was onwennig. Ineens vanuit de maalstroom van gezin en werk, naar niets. Ik merkte dat ik in het begin vooral moeite had om steeds te kiezen. Na iedere activiteit moest ik weer bepalen wat ik ging doen. Ik probeerde zo goed mogelijk te luisteren naar mijn lichaam. Dat was weer even wennen, want in mijn leven zijn nog maar weinig keuzemomenten. Het ritme van mijn werk en ons gezin zit namelijk strak in elkaar.
Na een dag lukte dat weer beter en kon ik de ontspanning toelaten. En met de ontspanning kwam ruimte voor gedachten en gevoelens waaraan ik lange tijd niet was toegekomen. Dat was helend.
Deze vier dagen zijn goed voor mij geweest; ik voel me anders dan vorige week, veel relaxter en rustiger. Dat gevoel ga ik proberen vast te houden.
Hieronder een foto van mijn bureautje in mijn kamer in de bossen.
wat een prachtig stukje zeg… doet al goed om te lezen, kun je nagaan. keep it up, sister…
dat klinkt me als muziek in de oren. hou het vast, renate, en pak telkenmale die fiets! xxx marion