Maar nu – zo’n twintig jaar later – heb ik ontdekt wat ik zo mooi vind aan het beeld. Met haar hoofd naar voren gebogen en al friemelend aan haar tenen, is ze naar binnen gericht. Ze luistert naar wat er binnen in zich afspeelt. Ze mijmert wat of probeert iets te bevatten. Ze voert een innerlijke dialoog. Ze zoekt naar woorden voor iets wat nog niet gezegd is. Het ongezegde in haarzelf. Ze onderzoekt, verkent en vertraagt.
Hoe mooi is dat! Auguste Rodin heeft die innerlijke dialoog prachtig vormgegeven. Zo natuurlijk, zo invoelbaar. Zo’n mooi beeld om bij me te dragen en iedere keer te zien als ik een boek opensla.
En deze innerlijke dialoog is – naar ik nu ontdek – exact wat ik in de uitoefening van mijn werk beoog. Want mijn werk beschrijf ik als: “Een soort ontdekkingstocht naar wat nog niet gezegd wordt en wat je nog niet onder woorden kunt brengen, maar wat je wel kan helpen jezelf en de ander beter te begrijpen.” Dit beeld past dus verrassend genoeg helemaal bij mijn missie mensen te stimuleren de innerlijke dialoog te voeren.
Afgelopen maand deed ik een training bij René Maas om juist dat versterken van die innerlijke dialoog nog beter te leren. Hij leerde me iets nieuws, namelijk mijn vragen aan mensen om te bouwen. Van vragen die ertoe oproepen de vraag in mijn richting te beantwoorden, naar vragen die ertoe aansporen te luisteren naar wat er in henzelf omgaat en dat proberen onder woorden te brengen. Een voorbeeld. In plaats van te vragen: Hoe ga je om met wantrouwige mensen?, zal ik nu vragen: Hoe is het voor je om met wantrouwige mensen om te gaan? Wat gebeurt er met je als je wordt geconfronteerd met een wantrouwige persoon? Hoe ervaar je dat? Wat voel je? En wat betekent dat voor je? Het gaat er niet om mij als coach of dialoogbegeleider te antwoorden, maar jezelf te antwoorden. Het was me nog nooit zo duidelijk waar het me om gaat.[:]
Geef een reactie