Een site die het omdraait, een zoekplek voor werkgevers in plaats van werkzoekenden. Dat is meegaan met de tijd. Op “dit is mijn droombaan.nl” kun je stap één doen om je dromen te verwezenlijken.
Ga los en beschrijf die ene droombaan die je altijd al wilde hebben!
Katja Staartjes en haar team beklimmen op dit moment de Manaslu in de Himalaya. De voortgang is van dag tot dag te volgen op de website van het team.
Vandaag ben ik naar een lezing geweest van Paul Ray en Jim Garrison van de Wisdom University (USA). Ze vertelden een boeiend verhaal dat – zoals gebruikelijk – begon met het schetsen van het requiumscenario voor de wereld (zie eerder bericht over Presence) om de urgentie van hun boodschap kracht bij te zetten. Daarna volgde een interessant betoog over een uitgebreid onderzoek naar verschuiving van waarden in samenlevingen. Paul Ray komt deze zomer met een rapport waaruit zal blijken dat een groot deel van de bevolking van de industrialiseerde landen toe is aan een drastisch andere aanpak van onze problemen. In Europa zouden al 90 miljoen mensen tot die groep behoren, maar ze weten elkaar nog niet te vinden. Ray en Garrison noemen deze groep de “cultureel creatieven“; mensen die goed op de hoogte zijn, geëmancipeerd en geëngageerd zijn. Mensen die hun innerlijke wereld in overeenstemming willen brengen met de uiterlijke wereld. Een groep die nu nog in de veronderstelling leeft deel uit te maken van een minderheid, maar in wezen deel uitmaakt van een grote beweging die tot een indrukwekkende verschuiving in de wereld in staat is. Ze vergelijken het huidige tijdsgewricht met de Renaissance. Stof tot nadenken. En vooral daarbij de vraag of en hoe ikzelf daarin een rol kan hebben.
Jaworski beschrijft in dit autobiografische boek uit 1998 de ontdekkingstocht naar zijn richting en focus. De ondertitel van het boek luidt: De innerlijke weg naar leiderschap. Het boek was me al lange tijd geleden aangeraden, maar soms moeten zaken even sudderen tot het juiste moment. Het boek is een boeiende aaneenschakeling van ontmoetingen en ervaringen die Jaworski steeds verder helpen om te doen wat hij met hart en ziel wil doen.
Mooi aan dit boek is de aansporing om je echt open te stellen en te zien wat er op je pad komt. Zo’n houding helpt de krachten en wijsheid aan te spreken die iedereen in zich heeft. Ik probeer het in de praktijk te brengen door meer open te staan en bewuster waar te nemen en ik merk dat het me helpt minder snel mijn oordeel klaar te hebben (mega valkuil van me …).
Wat ook inspirerend is, is te lezen wat de impact van zo’n houding is. Het leidt namelijk tot een enorm gevoel van vrijheid en dat ervaar ik ook letterlijk. Het openstaan kost geen energie maar geeft energie, alsof de wereld door me heen stroomt. Het is een haast duizelingwekkende gewaarwording, waarvan ik hoop dat ik het kan vasthouden.
Het boek is overigens zeer toegankelijk geschreven en heeft duidelijk verband met het andere boek van Jaworski – Presence – dat ik onlangs las.
“Moedig offeren wat de voortgang niet dient.”
Een ontdekkingsreis naar diepgaande verandering in mensen en organisaties, luidt de ondertitel van dit boek. De vier schrijvers beschrijven hun zoektocht naar wat er nodig is om de wereld, organisaties en mensen verder te brengen. Op de achtergrond motiveert hen het scenario dat de planeet aan de gevolgen van de technische vooruitgang ten onder gaat; het zogenaamde requimscenario. Het klinkt zwaarwichtig en wellicht wat pretentieus, maar het is beslist een noodzakelijke zoektocht.
Omdat er zoveel in het boek staat, heb ik moeite de kern van het boek te beschrijven. Met “presence” bedoelen de schrijvers dat de wijsheid aanwezig is in het hier en nu. Het is de kunst voor ons om ermee in contact te komen en zo te leren zien wat nodig is voor de toekomst. Door de rationalisering die het gevolg is van onze westerse beschaving en ons grote vertrouwen de technologische ontwikkeling, zijn we niet meer gewend dit contact te zoeken om tot nieuwe inzichten te komen.
Voor mij was het lezen van dit boek een grote herkenningstocht, omdat veel ervaringen van de afgelopen jaren op een of andere manier in dit boek samenkomen en met elkaar in verbinding worden gebracht. Tijdens het lezen, vielen de puzzelstukjes als het ware in elkaar en dat liet me niet onberoerd. Ik heb het dan bijvoorbeeld over: mijn tocht naar de walvissen in het poolgebied, het tai chi beoefenen, stressreductie door heartmath, saamhorigheid als jaarthema, United World Colleges, ervaring met eenzaamheid leren waarderen, stilte benutten, de invloed van aandacht en liefde in organisaties, mijn mayakalender ketting, de hopeloze complexiteit van grootstedelijke projecten, leren luisteren naar mijn intuïtie en mijn angst voor het requimscenario voor de wereld.
De conclusie die ik hier voor mezelf uit trek, is dat deze bewustwording kennelijk nodig was en mij nu gaat helpen om ten dienste van anderen te handelen in het hier en nu. Hoe weet ik nog niet precies. Maar er zonder gêne over praten en schrijven is stap één.
Van een eenpersoonskamer naar een kantoortuin met z’n zessen; dat is even wennen. Gelukkig kan ik me goed concentreren en het heeft prettige kanten om veel informatie op te vangen. Het is een mooie werkplek met uitzicht op de gracht en in een monumentaal pand.
En de baan zelf is iedere dag leuker. Na drie dagen is dat nog gemakkelijk te zeggen, maar ik verwacht nu dat ik het na honderd dagen ook nog zal zeggen. Het is een nieuwe functie, dus veel onontgonnen terrein en ruimte om er zelf invulling aan te geven. Veel thema’s die mij de afgelopen jaren bezighouden kan ik in deze baan kwijt. En de eerste sfeerimpressies pakken positief uit. Ben erg content!
Vandaag neem ik afscheid van mijn werk om maandag op een nieuwe plek te gaan beginnen. Het voelt raar en dubbel. Afscheid nemen van al die collega’s waarmee ik intensief heb opgetrokken is naar. Ik ben toch een beetje van ze gaan houden. Aan de andere kant was er de organisatie waar ik minder mee had en me ongemakkelijk voelde. Ik probeer al dagen op een rij te krijgen wat ik wil zeggen en twijfel dan of ik wel wat wil zeggen. Omdat een collega laatst constateerde dat we meer moeten visualiseren wat onze voornemens zijn, heb ik uiteindelijk een grote tekening over de toekomst van de afdeling gemaakt. Zulke tekeningen maak ik graag om mijn gedachten te ordenen en koers te bepalen en ze zien er nog fleurig uit ook. En die lieve Florien zei dat ze het zo fijn vindt als ik in de weer ben met dit soort tekeningen. Ze voelt goed aan dat het mij ook goed doet.
Sinds enige weken is mijn hart een stuk coherenter.
Iedere dag hang ik tien minuten aan de emWave. Dit apparaatje geeft aan of het ritme van mijn hart pieksgewijs fluctueert of golfsgewijs. En golfsgewijs is coherent.
Een coherent hart heeft duizend voordelen. Wetenschappelijk bewezen is: meer energie, minder zorgelijk, minder bang, minder geïrriteerd, beter slapen, minder pijn, minder gespannen, minder boos, meer focus, minder schuldgevoel, efficiënter, minder conflicten, verbetering bloeddruk, verbetering cognitieve prestatie.
Het leuke is dat mijn hart bijna acuut coherent wordt als ik diep ga ademhalen en al helemaal als ik denk aan Terschelling, de duinen en de mooie luchten. Bij Florien werkt het als ze haar knuffel tegen zich aandrukt en denk aan haar liefde voor ‘Hooper’.
Prachtig toch en als het nou ook nog werkt! Meer info bij HeartMath.
De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van natuurlijk veranderen. Ik volgde namelijk een leergang met dit thema. Dieuwke Begemann hielp ons ontdekken wat natuurlijk verandert en hoe dat zich voordoet. Het leverde me een nieuw denkkader op en inspiratie om veranderingsprocessen anders te benaderen. Haar boek verschijnt over enkele maanden; tegen die tijd zal ik nog tippen. In ieder geval kan ik haar artikel over de samenwerking van mannen en vrouwen aanbevelen. Dat is te vinden op haar website.
