De Dienst Infrastructuur Verkeer en Vervoer van de Gemeente Amsterdam bestaat 10 jaar.
Dat vierden we gisteren met een inspirerend en vrolijk symposium in Pakhuis De Zwijger. Titel van het symposium was “Amsterdam in 2020”. De sprekers lieten hun gedachten gaan over de ontwikkeling van de stad en dat gaf mooie vergezichten. Zouden er nog trams rijden, anders dan voor toeristen? Zou de grachtengordel helemaal autoluw zijn (geen auto meer voor de Nieuwe Lelie)? Stap je vanuit je vliegtuig in de metro naar het Museumplein? Je kunt de speeches nalezen op de website en dat is de moeite waard! Ook de boodschap van Adjiedj Bakas aan de dienst is het bekijken waard.
Rondfietsen in de stad, museum, hip hotel, lekker ontbijten, krantje lezen met uitzicht en weer fietsen.
De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van natuurlijk veranderen. Ik volgde namelijk een leergang met dit thema. Dieuwke Begemann hielp ons ontdekken wat natuurlijk verandert en hoe dat zich voordoet. Het leverde me een nieuw denkkader op en inspiratie om veranderingsprocessen anders te benaderen. Haar boek verschijnt over enkele maanden; tegen die tijd zal ik nog tippen. In ieder geval kan ik haar artikel over de samenwerking van mannen en vrouwen aanbevelen. Dat is te vinden op haar website.
Mijn vrienden zijn theedrinkers. Wat betekent dat anders dan dat de waterkoker gisteravond continu heeft staan borrelen? Wijn, bier, frisdrank; alles bleef in de fles tot het einde van de dag naderde.
De uitzondering is Erik, een tien-kopjes-koffie-per-dag-drinker. En daarmee is dus meteen duidelijk waarom hij een bijzondere plaats inneemt in mijn leven.
Terug naar de vraag. Wat betekent die voorkeur voor thee? De behoefte aan caffeïne is minder, dus ik heb wakkere vrienden? Het middagkopje thee na schooltijd heeft de bodem gelegd voor het oproepen van een prettig gevoel, dus ik heb vrienden die zich goed voelen? Theedrinken was 3000 jaar voor Christus al gebruikelijk, dus ik vrienden met een groot historisch besef? Enz. enz.
Wie het weet mag het zeggen.
Dit woord doet het wel op het moment. Het nieuwe kabinet neemt ‘saamhorigheid’ haast op in haar motto, het scheelde niet veel. In ieder geval staat het woord nu in kapitalen in de krant en daarvan gaat een effect uit.
Ik ben blij met de maatschappelijke stages voor scholieren. Ik ben blij met de investeringen in het milieu. Ik ben blij met de investeringen in het onderwijs. En vanwege mijn verse kennis op het gebied van verkeer en vervoer, sta ik ook achter de versnelde invoering van betalen voor gereden kilometers. Eigenlijk ben ik gewoon tevreden. Er zijn natuurlijk ook minpuntjes, maar die staan in geen verhouding tot de minpunten van vorige kabinetten.
Nu nog goede ministers erbij en het liefst een andere premier in de persoon van Wijffels. Helaas, dat laatste zal niet gaan.
In het kader van het Internationale FilmFestival van Rotterdam woonde ik donderdag een conferentie bij met als titel “Leiderschap in beeld“. Een leuke conferentie waarin leiderschap aan de hand van filmbeelden werd ontleed. Een boeiende presentatie van Manfred van Doorn.
’s Middags woonde ik een workshop bij met als titel “Zen en onzin”. Paul Nyst verzorgde een inleiding tot zen. De workshop bracht nieuwe inzichten, die heel praktisch toepasbaar zijn: oefeningen en de theorie over bewustzijn en de verstoring van je concentratie door “bubbels”. Dat alleen al was de dag waard.
Aan het eind vond er onder leiding van René Mioch ook een discussie plaats met 6 leiders. Helaas zat er eigenlijk maar één echt inspirerende leider tussen: Rudy Stroink, directeur van TCN Property Projects. Eén van de 6 maakte het wel erg bont door een aantal tenenkrommende dingen te zeggen over afwezige mensen (met naam en toenaam). Not done, vind ik.
Al met al toch een boeiende dag.
Prachtig boek van Roth over ouder worden. In een heldere stijl maakt de hoofdpersoon ons deelgenoot van zijn frustraties over het steeds minder goed functionerende lichaam. Hij blikt terug op zijn jeugd en zijn huwelijken en vertelt over zijn dierbaren. Op een natuurlijke manier groeit de genegenheid.
De eerlijkheid en daarmee de kwetsbaarheid van deze oude man, zorgen ervoor dat Roth mij raakt. De toenemende eenzaamheid en in zichzelf gekeerdheid. Al met al ontroerend mooi.
De beste James Bond die ik tot nu toe heb gezien. Een 8!
Spannend, realistisch, erg spannend, mooie achtervolgingen, heel erg spannend.
Mooie James en zijn vrouwelijke tegenspeelster (Eva Green) was ook bepaald niet lelijk.
