Fotowedstrijd waarmee we een Coca Cola fototoestel wonnen rond 1980.
Vandaag neem ik afscheid van mijn werk om maandag op een nieuwe plek te gaan beginnen. Het voelt raar en dubbel. Afscheid nemen van al die collega’s waarmee ik intensief heb opgetrokken is naar. Ik ben toch een beetje van ze gaan houden. Aan de andere kant was er de organisatie waar ik minder mee had en me ongemakkelijk voelde. Ik probeer al dagen op een rij te krijgen wat ik wil zeggen en twijfel dan of ik wel wat wil zeggen. Omdat een collega laatst constateerde dat we meer moeten visualiseren wat onze voornemens zijn, heb ik uiteindelijk een grote tekening over de toekomst van de afdeling gemaakt. Zulke tekeningen maak ik graag om mijn gedachten te ordenen en koers te bepalen en ze zien er nog fleurig uit ook. En die lieve Florien zei dat ze het zo fijn vindt als ik in de weer ben met dit soort tekeningen. Ze voelt goed aan dat het mij ook goed doet.
De vloed met stormkracht had vanmorgen veel zand weggeslagen. De tweede vloed (vanavond rond 22.30 uur) is vaak gevaarlijker, dus of dit paviljoen morgen nog in Zandvoort staat is zeer de vraag.
Vannacht schrok ik rond 03.07 uur wakker. De windvlagen waren steeds heftiger te horen op de zolderverdieping. Flitsen verlichtten de kamer en even later begon het als een gek te onweren. Ik sprong uit bed om polshoogte te nemen, toen de hagel horizontaal tegen de ruiten sloeg. Wat een storm!
De situatie deed me denken aan een boek dat ik het afgelopen jaar las: “Dagvals Tijding” van Marten van der Veen. Erg spannend en onheilspellend. Dit is echt zo’n weekend om dat boek weer te lezen; weggedoken in een warm holletje. Het onweer deed me ook denken aan de film “War of the Worlds” van Spielberg.
Ik lag dus nog lang wakker van het onheilspellende weer.
Ook zo genoten van James, Jonny and Emily?
Gisteren hebben we erg lekker gegeten en vandaar nu even een tip. We aten een wereld gerecht van Knorr, waar je nog wat vers voedsel aan toevoegt en dat gemakkelijk te bereiden is. Het was de Argentijnse Beef Chimichurri (pak bij de Xenos voor 0,55 cent, houdbaar tot en met 02/2008, anders wat duurder). Heerlijk eten!
Hopelijk blijft het nu in de verkoop en gaat het niet ten onder aan “vernieuwde smaak”. Dat gebeurde met de AH Marokkaanse Couscous. Die smaakt nu namelijk zo gemiddeld Nederlands, dat het niet lekker meer is.
Met de herinnering aan een heerlijk weekend in mijn hoofd en de warme ochtendzon op mijn gezicht, fietste ik maandagochtend naar mijn werk. Bij dat ene stoplicht waar we altijd met z’n allen lang wachten op het groene licht, sloot ik achteraan de rij. De warmte van de zon was zo weldadig, dat ik mijn ogen even sloot. Na enige tijd opende ik ze toch maar weer: mijn medefietsers waren geruisloos opgestapt, tientallen meters verder gefietst, het licht stond alweer op rood en ik stond middenin de stad, middenop een kruispunt, middenop de weg te glimlachen. Heerlijk!
Ra ra, waar waren wij?Eindelijk dan toch een McEwan gaan lezen. Het stond al heel lang op mijn lijst, maar kwam er niet van. En nu heb ik spijt dat ik zo lang heb gewacht. Wat een prachtig boek!!
McEwan beschrijft een dag uit het leven van een Londonse neurochirurg. Een dag waarop het onrustig is van binnen, waarin hij veel prikkels krijgt en toch stug doorgaat. De schrijverskunst van McEwan gunt ons een blik in de hoofdpersoon. We weten wat hij denkt, voelt, doet, wat hem beweegt. En zo realistisch.
Het blijkt uiteindelijk geen doorsneedag te zijn, maar ondanks dat blijft de neurochirurg overeind en dat is hoopgevend.
Prachtig boek en dus een aanrader!
