Braam schrijft altijd boeken waarin fictie en werkelijkheid door elkaar heen lopen. Dat maakt haar boeken boeiend en ik vind het een prettige manier van schrijversengagement; een onderwerp waarover de laatste maanden nogal is gediscussieerd in NRC. Bovendien vergroot het de kennis van de lezer over allerlei tot dat moment onzichtbaar onrecht in ons (recente) verleden.
Het boek gaat over een jonge man die voor de fabriek inkopers van cocaïne afreist om duizenden kilo’s aan de man te brengen. Hij is erg succesvol en verdient er een goede boterham aan. Van de provisie van één van zijn deals koopt hij bijvoorbeeld een Harley Davidson. Kennelijk zitten er grote marges op de verkoop van de cocaïne. Zijn afnemers zijn de landen die op dat moment verwikkeld zijn in de Eerste Wereldoorlog. Zij gebruiken het spul om hun soldaten de moed te verschaffen om uit de loopgraven te klimmen en te vechten. De tweede hoofdpersoon is een van die soldaten. Al gauw blijkt dat de Nederlandsche Cocaïne Fabriek de grootste producent van cocaïne ter wereld is en met medeweten van de Nederlandse Staat dit giftige goedje tegen hoge winsten over de wereld verspreid. Een nauwelijks voorstelbaar, maar gruwelijk realistisch feit.
Video waarin Conny Braam vertelt over het boek.
Klik op de foto voor meer.
Een benadering van een conflict vanuit macht lijkt zich niet te verhouden tot een benadering vanuit liefde. We hebben het gevoel dat we moeten kiezen tussen die twee. Het machtsspel in een organisatie versus de mensgerichte benadering in een organisatie. In beide kun je doorschieten: een machtsspel eindigt in oorlog en de liefde eindigt in verstikking en matheid.
Gisteren liet Adam Kahane in een boeiende lezing zien hoe macht en liefde samen kunnen gaan en dat de combinatie doorbraken kan creëren in schijnbaar onoplosbare problemen. Adam Kahane reist de hele wereld over om taaie conflicten open te breken. In december was hij in Kopenhagen en deed hij ook een workshop met leiders uit Noord en Zuid Soedan. Indrukwekkend. Zijn boek “Power and love” is net verschenen in Nederland. Eerder schreef hij “Solving tough problems“.
Naast zijn boodschap was hij als mens ook mooi om mee te maken: duidelijk over zijn overtuigingen en eerlijk over zijn twijfels, geen ijdelheid.
Hier een (wat langere) video van hoe Adam Kahane de andere aanpak bevordert in een groot gezelschap.
Gisteren heb ik een heerlijke wandeling gemaakt door het bos. Ik was er alleen en door de dempende werking van de sneeuw was het er bijzonder stil. De zon scheen tussen de takken door. Ik zag sporen van allerlei dieren. Het was wonderlijk mooi en daardoor verkwikkend.
Op de takken lag sneeuw en op onderstaande foto kun je zien hoe de sneeuwvlokken zich aan elkaar vastklampen om zo lang mogelijk op het takje te blijven liggen. In strijd verwikkeld met de wet van de zwaartekracht.
De afgelopen weken heb ik meerdere keren overwogen te stoppen met lezen in dit boek. Wat een gruwelijkheden. Ik werd er letterlijk misselijk van en het boek kwam ’s nachts terug in mijn dromen. Toch heb ik het niet weggelegd, want het had me al gegrepen.
Littell beschrijft de Tweede Wereldoorlog vanuit het perspectief van SS-officier Max Aue. Hij wordt erop uitgestuurd om rapporten te schrijven over de uitroeiing van de joden achter het optrekkende Oostfront. Daarna van de situatie in Stalingrad en als hij dat ternauwernood overleeft, krijgt hij de opdracht ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk joden worden geselecteerd voor de arbeitseinsatz. Daartoe inspecteert hij de concentratiekampen in Oost Europa. Ondertussen leren we Aue beter kennen en wordt duidelijk dat hij er redelijk goed in slaagt te verbergen dat hij een getraumatiseerd mens is. De beschrijving van zijn episodes van verwarring zijn indrukwekkend. Evenals de manier waarop Littell dit allemaal met een grote historische feitenkennis weet te combineren, waardoor het ook leest als een geschiedkundig boek.
Het maken van een kruissteek: twee kruiselingse bewegingen naar binnen toe.
Het borduren helpt me tot rust en tot mezelf te komen.
Daar zit ik dan onder een goede lamp en met mooie muziek op de achtergrond.
Dat had ik nou nooit gedacht, maar het werkt als een tierelier.
En bovendien produceer ik iets waarmee Emy erg blij is. Dit is de geborduurde voorkant van het dekbed voor beer.
